ֆորուղ ֆարրոխզադ / forough farrokhzad

ՄԻ ԱՅԼ ԾՆՈՒՆԴ

Իմ ողջ էությունը խավարի պատգամն է,

Որ քեզ իր մեջ կրկնելով անվերջ

Հավերժ ծլարձակումների ու ծաղկումների

Արշալույսին կառաջնորդի:

Ես այս պատգամում

Քեզ կանչելով՝ հառաչել եմ, հառաչել:

Ես այս պատգամում

Քեզ պատվաստել եմ ծառին, ջրին ու կրակին:

Կյանքը գուցե

Մի փողոց է երկար, որով ամեն օր

Մի կին է անցնում զամբյուղով:

Կյանքը գուցե

Մի պարան է, որից մի մարդ իրեն կախում է ճյուղից:

Կյանքը գուցե

Այն մանուկն է՝ դպրոցից վերադարձող:

Կյանքը գուցե

Ծխախոտի վառելն է

Երկու գրգանքների միջև ընկած

Խոնջանքի պահին:

Կամ մտամոլոր անցորդի անցումը,

Երբ գլխարկը հանում է գլխից և անիմաստ մի ժպիտով

Մեկ այլ անցորդի «Բարի լույս» ասում:

Կյանքը գուցե այն պահն է պարփակ

Երբ իմ հայացքը ավերում է իրեն

Քո աչքերի մեջ

Եվ սրանում կա մի զգացում,

Որ ես կձուլվեմ լուսնի ըմբռման

Ու խավարի ընկալման հետ:

Այն սենյակում,

Որ մի մենության տարողությունն ունի,

Իմ սիրտը,

Որ մի սիրո տարողությամբ է,

Նայում է իր երջանկության պարզ պատճառներին,

Ծաղկամանի գեղեցիկ ծաղիկների անկմանը,

Այն տունկին, որ դու ես ցանել մեր տան պարտեզում,

Եվ ունկնդրում

Դեղձանիկների ձայնին,

Որոնք երգում են լուսամուտի տարողությամբ:

Ախ…

Այս է իմ բաժինը,

Այս է իմ բաժինը,

Իմ բաժինը

Մի երկինք է, որ խլում է ինձնից

Կախվող վարագույն անգամ,

Իմ բաժինը լքված մի անդուցքից վայր իջնելն է

Եվ միացումից՝ փտած ու օտար ինչ-որ բանի հետ:

Իմ բաժինը

Հույսերի այգում տրտմորեն դեգերելն է,

Եվ նվաղումս մի ձայնի տրտմության մեջ,

Որ ասում է ինձ.

«Սիրում եմ ձեռքերդ»:

Ձեռքերս կցանեմ պարտեզում,

Կկանչեմ, գիտեմ, գիտեմ,

Եվ ծիծեռնակները մատներիս թանաքոտ փոսիկներում

Կձվադրեն,

Երկու երկվորյակ կեռասներից

Ականջօղ կկախեմ զույգ ականջներիս,

Ու եղունգներիս քրիզանթեմի թերթեր կամրացնեմ:

Մի փողոց կա, որտեղ

Ինձ սիրահարված տղաները,

Դեռ նույն խռիվ մազերով,

Բարակ վզերով ու նիհար ոտքերով,

Մտածում են այն աղջկա անմեղ ժպիտների մասին,

Որին մի գիշեր քամին տարավ իր հետ:

Մի փողոց կա, որին

Սիրտս գողացել է մանկության թաղամասից:

Մի ծավալի ճամփորդությունը ժամանակի գծում,

Եվ ինչ-որ ծավալով բեղմնավորել

Ժամնակի չոր գիծը.

Մի ծավալ՝ տեղյակ մի պատկերի,

Որ վերադառնում է հայելու հյուրընկալությունից:

Եվ այսպես է,

Մեկը մեռնում է՝

Մյուսն ապրում է:

Ոչ մի ոսորդ փոսի մեջ թափվող չնչին առվակից

Մարգարիտ որսալ չի կարող, երբեք:

Ես ճանաչում եմ

Օվկիանում ապրող

Փոքրիկ, տխուր մի ջրահարսի,

Որի սիրտը փայտե սրինգում,

Նվագում է հանդարտ ու կամաց.

Փոքրիկ, տխուր մի ջրահարս,

Որ գիշերը մի համբույրից մեռնում՝

Եվ աղջամուղջին, մի այլ համբույրից ծնվում է նորից:

թարգմանությունը՝ Էդուարդ Հախվերդյան